Bale eserlerinin yorumcuları olan biz bale sanatçıları, son bitiş selamına çıktığımızda öylesine coşku ve minnetle başımızı öne eğerek selam verirdik ki…

Seyirciyle bütünleşip adeta göz göze gelip bütün çalışmalarımızın ve duyumsadıklarımızın aldığımız alkışın teşekkürü olurdu.

Alkışın, zarafetin ve başarının gururu kelimelere dökülür gibi değildir!

Hep bu duygunun hiçbir şeyle ölçülemeyeceğini düşünüp durdum yıllarca…

Bale aşkı, sanat aşkı, paylaştığınız en özel şey olur yıllar içinde. Daha sonraki yıllarda anneliği tadıp, o yüce duyguyla baş başa kaldıktan sonra, hayata içim titreyerek bir kere daha teşekkür ettim. Sanatçılığın verdiği nimetler ve evlatlarınızla paylaştığınız özel ve derin duygular ne kadar kıymetli olduğumuzu, sarmaladığımız, başlarını göğüslerimize yasladığımız, gözlerinin içine baktığımızda kalplerini gördüğümüz küçük meleklerimizle yüceleştirdiğimiz bir yaşam.

Hayatıma başka ışıklar girmeye başladı sonraki yıllarda. Beni başka bir dünyaya sürüklediler. Onların sesleri, duyguları, derinlikleri öğretmenlik sanatında çok önemli bir varoluş oldu.

Bale sanatının inceliklerini dantel gibi işlemeye başladık. Özenle, sevgiyle birbirimizi kucaklayarak.

Öğretmenin gerçekten çok önemli bir sanat olduğunu düşünüyorum. Birbirinizi tanıdığınız, bulduğunuz, araştırdığınız, anlamaya çalıştığınız, güvendiğiniz…

Bale sanatını meleklerin, naif sevecen kalplerine dokunur hale getirmek ve onların duygularına yer verebilmek için, öğretmenlik sanatına bir kere daha teşekkür ediyorum.

Notaların sistemindeki büyü gibi hem anne hem sanatçı hem de çocuklarımızı heykele dönüştüren biz sanat insanları ve eğitimciler…

Çocuklarımıza müteşekkiriz.

Bizleri ışıklandıran, kalplerimizi ısıtan, mis kokulu pudra kokan meleklerimize!

Yazan: Çiğdem Erkaya Öztürk, Klasik Bale Eğitmeni